در رویداد TGC 2018 چه گذشت؟

تی جی سی سال ۲۰۱۸ هم با همه‌ی خوبی‌های و بدی‌هایش به پایان رسید و توانست به رویداد بزرگ دیگری در تاریخچه‌ی گیم کشور ایران تبدیل شود. این رویداد که هدفی آموزشی، تجاری داشت، قرار بود به بازی‌سازان کشور کمک کند تا بتوانند محصولات بهتر و با کیفیت‌تری تولید کنند، یکدیگر را بشناسند و تیم‌های خود را گسترش دهند و صد البته این که با ناشران بین‌المللی ملاقات داشته باشند و این فرصت برایشان فراهم شود که بازی‌هایشان را به آن‌ها نشان دهند. ما هم همانند دیگر رسانه‌ها و فعالان حوزه‌ی بازی در ایران در این رویداد شرکت کردیم و در این نوشتار، می‌خواهیم به آن بپردازیم. برایتان از شکل، هدف و نحوه‌ی برگذاری آن می‌گوییم، برخی از خوبی‌ها و بدی‌هایش را بر می‌شمریم و در انتها نیز یک سوال مهم را مطرح خواهیم کرد. با نوین اسپات همراه باشید.

نخستین چیزی که باید به آن بپردازیم، ماهیت رویداد است. اگر نمی‌دانید تی جی سی چیست باید گفت بزرگ‌ترین رویداد تجاری-آموزشی بازی‌های ویدئویی در خاور میانه است که امسال دومین دوره‌ی آن برگذار شد. آیا تی جی سی یک نمایشگاه است؟ هم آری  و هم نه. این رویداد بخش نمایشگاه و غرفه‌ها را نیز درون خود دارد اما تمرکز آن روی بخش‌های دیگری است. مهم‌ترین تفاوتی که تی جی سی با نمایشگاه‌هایی که همچون سال‌های گذشته با محوریت بازی‌های ویدئویی در ایران برگذار می‌شد دارد، این است که رویداد برای همه رایگان نیست و شرکت کنندگان باید هزینه‌ی حضور در آن را بپردازند. تی جی سی برای دید و بازدید عموم مردم از غرفه‌ها نیست. تی جی سی صرفا یک رویداد B2B است. یعنی شرکت کنندگان آن با هدف تجارت وارد آن می‌شوند. ممکن است شما یک رسانه باشید و بخواهید برند خود را تبلیغ کنید. ممکن است بازی‌ساز باشید و در این رویداد به دنالب ناشر بگردید. یا حتی ممکن است ناشر باشید و در جست و جوی تیم‌های با استعداد و بازی‌های با کیفیت به تی جی سی آمده باشید. هدف شما هرچه که باشد، مجبورید برای شرکت در رویداد، بلیط تهیه کنید. جدای از بخش تجارت، تی جی سی یک بخش آموزشی هم دارد. کسانی که از کمپانی‌ها و شرکت‌های بزرگ خارجی به رویداد دعوت شده‌اند، بدون شک تجربه‌ی فراوانی در ساخت بازی‌های ویدئویی دارند. خیلی خیلی بیشتر از من و شما! به همین خاطر تی جی سی فرصتی را فراهم کرده است تا کسانی که توانایی‌اش را دارند، بتوانند دانششان را با دیگران به اشتراک بگذارند و در غالب کلاس‌های آموزشی که به اصطلاح تاک یا کنفرانس نامیده می‌شوند، برای علاقه‌مندان به زمینه‌های خاص صحبت کنند. بخش آموزشی تی جی سی نیز یکی دیگر از ویژگی‌های خوب آن است و می‌تواند برای کسانی که دوست دارند به صنعت بازی وارد شوند، مناسب باشد. در آخر باید به بخش نمایشگاه هم اشاره کنم. هر رسانه، بازی و یا شرکت خاص در این نمایشگاه غرفه‌ای دارد. غرفه‌هایی که اغلب با هزینه‌ی گرانی هم فراهم شده‌اند. مابین کنفرانس‌ها وقت‌های آزادی در نظر گرفته شده تا شرکت‌کنندگان بتوانند از غرفه‌ها بازدید کنند. غرفه‌ها نیز باید نهایت تلاششان را بکنند تا بتوانند محصول یا خدمات خود را معرفی کنند و با این کار دیگران را از وجود خود با خبر سازند. این بخش نیز فراز و فرودهای زیادی داشت که در این مقاله به بررسی آن‌ها خواهیم پرداخت.

افتتاحیه

افتتاحیه‌ی تی جی سی امسال، روند به مراتب بهتری نسبت به افتتاحیه‌ی سال پیش داشت و اگر بخواهیم آن را با سایر افتتاحیه‌هایی که در رویدادهای دولتی مشاهده می‌کنیم قیاس کنیم، افتتاحیه‌ی تی جی سی محشر بود! یکی از مسائلی که باید بابتش از مسئولین و برگذار کنندگان تی جی سی تشکر کنیم، این است که بالاخره آن مایع حرف‌شویی لعنتی را به کار گرفتند و هم سخن‌رانان کمتری را انتخاب کرده و هم به آن حضرات گفتند تا آنجایی که ممکن است کوتاه سخن‌رانی کنند. در نتیجه خدا را شکر ما هم توانستیم در طول افتتاحیه بیدار بمانیم و همچنان وقایع را دنبال کنیم. سخن‌رانی‌های افتتاحیه فقط به سخنرانی آقای کریمی قدوسی، مدیرعامل بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای و خانم کیت ادواردز از گیم کانکشن خلاصه شد. جناب قدوسی سخن‌رانی‌اش را از روی متن و با سرعت بسیار خواند و سپس نوبت به ادواردز رسید تا یک سخن‌رانی کلی درباره‌ی بازی‌سازی در ایران انجام دهد. کیت ادواردز در ابتدا کارتوگرافر و متخصص علم جغرافیا بوده. اما پس از مدتی تصمیم می‌گیرد که در زمینه‌ی بازی‌های ویدئویی هم فعال شود. نخستین مطلب جالبی که او در سخن‌رانی‌اش گفت این بود که مکان و کشوری که شما در آن زندگی می‌کنید در زمینه‌ی بازی‌سازی بی‌معنی است. استدلال ایشان هم این بود که از همه‌جای دنیا بازی‌های خوب و با کیفیت بیرون می‌آید. حتی از ایران. البته احتمالا ایشان نمی‌دانست در ایران با این وضع افتضاح اقتصاد و تحریم‌ها و گرانی‌های پیاپی، گیمرها دیگر از خریدن یک کنسول ساده هم عاجزند و آن‌هایی هم که کنسول دارند در اکثر مواقع پول خریدن بازی‌ها را ندارند! در این میان نمی‌دانم آیا کسی هست که بتواند به هزینه‌های سرسام آور بازی‌ساختن هم فکر کند یا نه! موضوع دیگری که اواردز مطرح کرد این بود: با خودتان نگویید که بازی من قرار است همه‌ی دنیا را تکان دهد. بهتر است گوشه‌ی کوچک‌تری از دنیا را انتخاب کنید و با خود بگویید، بازی من قرار است همان گوشه‌ی مدنظرم را متحول کند. با گذشت زمان، می‌توانید این گوشه را نیز بزرگ‌تر کنید.

پس از اتمام سخنرانی ادواردز، مدیرعامل شرکت آواگیمز یعنی طاها رسولی روی سن آمد و از اتمام رسمی مراسم افتتاحیه خبر داد. در واقع افتتاحیه به صورت رسمی به پایان رسیده بود اما شرکت آواگیمز هنوز هم برنامه‌هایی داشت و می‌خواست مراسم را ادامه دهد. در این میان عده‌ای به ناچار سالن را ترک کردند تا به کنفرانس‌هایشان برسند. چرا که ساعت از ۹ صبح گذشته بود. پس از اعلام برنامه‌ها توسط رسولی، حسین مزروعی از آواگیمز روی سن آمد و با همان لهجه‌ی زیبای اصفهانی‌اش شرروع کرد به توضیح دادن مزایای سرمایه‌گذاری در بازار ایران. به گفته‌ی او، یکی از متخصصان بازار در این زمینه جمله‌ی معروفی دارد. بازارهای اشباع نشده‌ی جهان در زمینه‌ی بازی‌های ویدئویی، یکی کره‌ی مریخ است و دیگری کشورمان ایران. به همین خاطر است که کمپانی‌های بزرگ می‌توانند به ایران، به چشم یک لقمه‌ی چرب و نرم نگاه کنند. البته جناب مزروعی مشخص نکرد این لقمه‌ی چرب و نرم قرار است به منطقه‌ای برای فروختن بازی‌های خارجی تبدیل شود (البته در حال حاضر چنین هست! اگر این مسئله قانونی شود نه تنها به ضرر کسی نیست، بلکه به نفع گیمرها است) یا این که قرار است ایران بازی‌هایش را به دیگر کشورها صادر کند! پس از سخن‌رانی حسین مزروعی، طاها رسولی مجددا روی سن آمد و اعلام کرد بهترین تیم‌هایی که در این مدت تحت پوشش آواگیمز بوده‌اند، قرار است یک به یک روی سن بیایند و بازی‌های خود را معرفی کنند. او قول داد که هر یک از آن‌ها فقط سه دقیقه وقت در اختیار دارند و قرار نیست افتتاحیه زیاد طول بکشد. حدس بزنید چه شد؟ افتتاحیه خیلی بیشتر از آنچه همه انتظار داشتند طول کشید! چون بازی‌سازان محترم هر یک حداقل دو برابر وقت تعیین شده صحبت کردند! روند معرفی بازی‌ها این‌گونه بود که آثار، از ضعیف به قوی مرتب شده بودند. یعنی بازی‌های ساده‌تر و خسته‌کننده‌تر ابتدا معرفی می‌شدند و بازی‌های بزرگ‌تر و هیجان‌انگیزتر در انتها. این باعث شد که افرادی چون من و بسیاری از وستان و همراهانم شدیدا از ساخته‌های داخلی ناامید شویم و با خود بگوییم اگر این‌ها قرار است دستاوردهای کشور بزرگ ایران باشد، باید در این صنعت گیم را گل گرفت و رفت سراغ یک کار دیگر! ولی خوشبختانه با معرفی بازی‌های جذابی چون «قصه‌ی بیستون»، «فلیپینگ فیلیپ» و «پاپالند»، امید تازه‌ای گرفتیم و فهمیدیم هنوز هم می‌شود به بر و بچه‌های صنعت گیم این کشور امیدوار بود. یکی از مشکلاتی که در افتتاحیه مشاهده می‌شد، مربوط به محتوایی بود که توسط بازی‌سازان به نمایش در می‌آمد. مشکلات فنی پر تعداد، از نمایش درست و حساب شده‌ی بسیاری از بازی‌ها جلوگیری کرد و افکت‌های صوتی بی‌جا، پخش شدن بد موقع موسیقی، بلندی بیش از حد صدا، کار نکردن فایل‌های تصویری و پخش نشدن Footage بازی‌ها و… همه و همه دست به دست هم دادند تا زحمات برخی از سازنده‌ها برای گرفتن وقتی برای معرفی بازی‌شان، به هدر رود. افتتاحیه بالاخره به صورت غیر رسمی هم تمام شد و به سراغ غرفه‌ها و کنفرانس‌ها رفتیم.

کنفرانس‌ها

کنفرانس‌های تی جی سی همانطور که پیشتر نیز گفتیم، جنبه‌ای آموزشی داشتند و قرار بود در آن‌ها چیزهای تازه یاد بگیریم. برگذار کنندگان، تعداد زیادی میهمان خارجی دعوت کرده بودند و از آنان خواسته بودند تا با برگذاری این کلاس‌ها، تجربیات خودشان را به دیگران هم منتقل کنند. در این میان، برخی ایرانیان ساکن کشورهای خارجی، ایرانیان شاغل در کمپانی‌های بزرگ و حتی ایرانیان ساکن ایران که تجربیات خوبی در زمینه‌ی بازی داشتند هم در میان سخن‌رانان دیده می شدند. البته نیازی هم نیست همیشه همه چیز و همه کس خارجی باشد. در همین کشور هستند کسان زیادی که واقعا می‌شود به عنوان استاد زمینه‌ی بازی‌های ویدئویی روی مهارت و دانششان حساب باز کرد. تی جی سی در زمینه‌های مختلفی کنفرانس فراهم کرده بود تا بتواند همه‌ی سلیقه‌ها و مهارت‌ها را پوشش دهد. دسته‌هایی مانند هنر، بیزنس، طراحی بازی، برنامه‌نویسی و مسائل فنی و… هر کدام از این دسته‌ها، سالن مخصوص به خودش را داشت و مدرسان یکی پس از دیگری می‌آمدند و کنفرانس خود را ارائه می‌دادند. همه‌ی سالن‌ها به دیتا شو مجهز بود و مدرسین مجبور نبودند از تخته و یا چیزهایی مثل آن استفاده کنند! کنفرانس‌ها برنامه‌ی مشخصی داشتند و از ساعت ۹ صبح آغاز می‌شدند. پس از پایان یکی، دیگری آغاز می‌شد و مابین این زمان نیز وقت‌هایی برای استراحت، بازدید از غرفه‌ها و یا حتی صرف ناهار در نظر گرفته شده بود. کنفرانس‌ها به طور کلی روند خوبی داشتند. موضوعات بسیار خوب و مفیدی در آن‌ها مطرح شد و مدرسان نیز توانستند به نحو احسن دانش خود را به اشتراک بگذارند. اما چند نکته‌ی منفی نیز در این بین وجود داشت که فکر می‌کنم بد نباشد آن‌ها را در این مجال ذکر کنم.

هنگامی که در نخستین کنفرانس شرکت کردم، مدرس که یکی از میهمانان خارجی رویداد بود، به وضوح از مشکلات وای فای دیشب شکایت می‌کرد و می‌گفت که به خاطر این مشکلات نتوانسته اسلایدهای ارائه‌اش را به درستی آپدیت کند. این مسئله نشان می‌دهد که وضعیت اینترنت هتل‌هایمان هم چندان درست و درمان نیست و باید فکری به حال آن‌ها بکنیم. ما ایرانی‌ها که دیگر پوستمان کلفت شده. حداقل بگذارید خارجی‌ها نفهمند اینترنتمان چه وضعیت اصف‌بازی دارد! یکی از کنفرانس‌هایی که در آن شرکت کردم متعلق به فردی ایرانی بود. او حدود بیست دقیقه دیر به کنفرانس رسید و اعلام کرد اطلاعی از برنامه‌ی دقیق کار نداشته. این بی‌اطلاعی می‌تواند نتیجه‌ی تنبلی خود شخص باشد اما بهتر بود برنامه‌ی برگذاری کنفرانس‌ها دقیق‌تر و واضح‌تر به مدرسین اعلام می‌شد تا شاهد این مشکلات نباشیم. کیفیت کنفرانس‌ها متغیر بود. برخی بسیار فراتر از حد انتظار ظاهر شدند و برخی نیز بسیار ناامیدکننده بودند. با احترام به همه‌ی کسانی که وقت و انرژی کافی را برای ارائه‌ی خود به خرج دادند، تعداد زیادی از کنفرانس‌ها حقیقتا چیزی برای ارائه نداشتند. برخی از مدرسان صرفا به گفتن برخی بدیهیات بسنده می‌کردند و اصلا وارد مباحث پیچیده نمی‌شدند. برخی از آن‌ها حتی از ابتدای کار خودشان هم نمی‌دانستند قرار است راجع به چه چیزی سخن بگویند. در نتیجه، حتی محتوای برخی از کنفرانس‌ها با تایتل آن‌ها هماهنگی نداشت و جناب مدرس بیشتر به حواشی می‌پرداخت تا به اصل کلام. صحبتی که می‌کنم بر اساس تجربه‌ی شخصی خودم و سوالاتی است که از تعدادی از دوستانم پرسیدم. با توجه به پاسخ‌هایی که دریافت کردم، می‌توانم بگویم تعداد کنفرانس‌هایی که افراد حس می‌کردند وقتشان را تلف کرده‌اند واقعا کم نبودند. شخصا خود من نیمی از کنفرانس‌هایی که در آن‌ها شرکت کردم را بیهوده می‌دانم. چرا که حقیقتا مباحث یا با تیتر کلی هماهنگ نبود و یا این که مدرس موضوعات پیش پا افتاده و به درد نخوری را مطرح می‌کرد. انتظار از تیم برگذار کنندگان تی جی سی این است که واقعا به فرم‌های نظر سنجی اهمیت بدهند و مدرسانی که کیفیت پایینی در سخن‌رانی ارائه دادند را برای سال آینده فراخوانی نکنند.

غرفه‌ها

بخش غرفه‌ها چند سالن بزرگ را به خود اختصاص داده بود. از آنجایی که هر بازی بزرگ و کوچکی که به آن‌جا آمده بود می‌خواست یک غرفه برای خودش داشته باشد، با وجود فضای بسیار، باز هم غرفه‌ها بسیار کوچک بودند و اکثرا فضایی در حد سه الی چهار متر را در اختیار داشتند. رسانه‌ها در یکی از سالن‌ها حضور داشتند و بازی‌ها در سالن روبرویی. رسانه‌های ایرانی حضور فعالی در تی جی سی داشتند. این بیشتر مربوط می‌شود به سیاست این رویداد که با پذیرش رایگان افراد مربوط به رسانه، سعی می‌کند این رویداد در همه‌ی محاقل گیمی کشور شناخته شود. هر کس به سایت‌های بزرگ گیم کشور قدم بگذارد، احتمالا می‌تواند اخبار و مقالات مربوط به این رویداد را مشاهده کند و این خبررسانی عالی نتیجه‌ی پذیرش رایگان خبرنگاران است. بسیاری از رسانه‌ها در تی جی سی غرفه‌ی مخصوص به خودشان را داشتند. حتی رسانه‌های بسیار کوچک و شناخته نشده. (سال آینده نوین اسپات نیز در میان آن‌ها پذیرای شما خواهد بود!) البته بخش رسانه به دلیل تمایل بسیار زیاد این قشر به تهیه‌ی محتوای ویدئویی، پر شده بود از دوربین‌ها و خبرنگاران و تصویربرداران که گاهی واقعا راه رفتن را هم برای افراد سخت می‌کرد. تا جایی که وقتی می‌خواستی چرخی در آن محوطه بزنی، باید حواست می‌بود که ناخواسته از جلوی دوربین عکاسان رد نشوی و یا در کادر قرار نگیری که مبادا ویدئوی آن شخص بیچاره خراب شود! در سوی دیگر اما اوضاع به قرار دیگری بود. در بخش بازی‌ها می توانستیم آثار بسیار زیادی را مشاهده کنیم. اسپانسرها و بسیاری از شرکت‌های وابسته به بنیاد نیز در این بخش غرفه‌هایی داشتند. اگر مثل من دفترچه یادداشت دستتان می‌گرفتید و یک به یک به غرفه‌ها سر می‌زدید، قطعا از بسیاری از آثار نمایشگاه ناامید می‌شدید! متاسفانه از همین حالا می‌توان گفت بیش از هشتاد درصد بازی‌هایی که در غرفه‌ها معرفی می‌شدند یا چرت و پرت محض بودند و یا اینکه قرار نبود هیچ چیز به صنعت گیم کشور اضافه کنند. البته موضوع امیدوار کننده اینجا بود که همان بیست درصد بازی خوب، آنقدر امیدوار کننده بود که شما را همچنان به گشت زدن تشویق کند.
وضعیت پذیرایی در تی جی سی بسیار بهتر از حد انتظار بود. آب و نوشیدنی‌های مختلف همانند آب‌میوه‌ها، چای و قهوه همیشه به راحتی هر چه تمام‌تر در دسترس بودند و باعث می‌شدند احساس خستگی از تن میهمانان خارج شود. وعده‌ی صبحانه نیز در سالن اصلی سرو می‌شد که تقریبا همه از آن راضی بودند. دو روز اقامت در تی جی سی با دو وعده ناهار نیز همراه بود و می‌توان گفت کیفیت غذا و نحوه‌ی سرو آن مورد رضایت اکثر شرکت‌کنندگان بود.

اختتامیه

و اما نوبتی هم که باشد، نوبت بخش اختتامیه است که به جرئت می‌توانم بگویم بهترین لحظات تی جی سی در آن رقم خورد. در ابتدا همه‌ی ما تصور می‌کردیم اختتامیه قرار است بسیار خسته‌کننده و افتضاح باشد و در آن کلکسیونی از بی‌برنامه‌گی‌ها و اشکالات فنی را مشاهده کنیم. چون با توجه به اتفاقات افتتاحیه، می‌شد چنین مواردی را نیز پیش‌بینی کرد. مسئولان و برگذار کنندگان دو روز بود که دائما در حال کار بودند و انتظار داشتیم خسته‌تر از همیشه اختتامیه را برگذار کنند. اما بر خلاف همه‌ی انتظارات، اختتامیه آنچنان شکل جذابی داشت که اصلا و ابدا با وجود خستگی کسی نتوانست آنجا چرت بزند. شروع اختتامیه با رکورد بی‌نظیری همراه بود. فقط و فقط یک سخنرانی! این مسئله به نظر من شاهکار بنیاد بود و باید همین روند را در آینده نیز ادمه دهد. پس از اتمام سخنرانی مدیر رویداد، اهدای جوایز به بازی‌های برتر آغاز شد. نکته‌ی مهم اینجا بود که این روند، به سبک رویدادهایی نظیر The Game Awards انجام شده بود و به همین خاطر حالت بسیار جذاب‌تری به خود گرفته بود. هر جایزه را یک شخص خاص به برنده اعطا می‌کرد. اشخاصی که یا از میهمانان خارجی بودند، یا از بزرگان صنعت بازی کشور. پس از این که شخص اهدا کننده روی سن ظاهر می‌شد، نامزدهای آن جایزه به صورت ویدئویی و با موسیقی حماسی نمایش داده می‌شدند و دقیقا همان حس و حال رویداد TGA را داشتند! این جمله‌ی معروف بارها و بارها در اختتامیه‌ی تی جی سی تکرار شد: And the Game Award goes to…
پس از اعلام برنده، او با موسیقی حماسی روی سن می‌آمد، با داورها عکس می‌انداخت و برای لحظات مختصری سخن‌رانی می‌کرد. تیم برگذار کننده حتی از برخی بازی‌های مورد انتظار ایرانی نیز تریلرهایی را دریافت کرده بود تا به عنوان World Premier در حین مراسم آن‌ها را نشان دهد! می‌شود گفت امسال در تی جی سی، یک TGA جمع وجور و کوچک هم داشتیم که بسیار هم هیجان‌انگیزش کرده بود. بعد از به اتمام رسیدن جوایز، نوبت به آخرین جایزه رسید. بهترین بازی پی سی که فقط یک نامزد قدرتمند داشت و آن چیزی نبود جز بازی زیبای «فلیپینگ فیلیپ». بازی‌ای که با گرافیک دستی و زیبا و با داستان‌گویی منحصر به فردش توانست به پدیده‌ی امسال رویداد تبدیل شود. تقریبا می‌توان از حالا با اطمینان گفت این بازی کاملا ایرانی حرف‌های خیلی زیادی برای گفتن خواهد داشت و با حمایت بنیاد و دیگر کمپانی‌ها، می‌تواند مسیری که بازی‌هایی چون مموراندا در میانه‌ی آن شکست خوردند را به سلامت طی کند و مرزشکنانه، نخستین بازی مستقل موفق و آدم وار ایرانی باشد!

در پایان سخنم باید بگویم که TGC 2018 از همه نظر عالی بود. اما شخصا واقعا نگران این موضوع هستم که نکند این رویداد خروجی لازم را نداشته باشد و نتواند آن‌گونه که باید در پیشرفت بازی‌سازان موثر واقع شود. از آنجا که احتمالا آوازه‌ی آن هم به گوشتان خورده، هزینه‌های رویداد به معنای واقعی کلمه نجومی است. میهمانان خارجی و داخلی بیش از آنچه تصور کنید روی دست بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای خرج گذاشته‌اند. به همین خاطر لازم است واقعا بررسی شود که آیا آن‌ها به نسبت خرجی که برای بنیاد تراشیده‌اند، در ارتقای سطح دانش بازی‌سازان کشور نقش داشته‌اند یا نه. نمی‌شود گفت صرف «خارجی» بودن یک شخص بتواند بازده کلاس‌های او را افزایش دهد. نمی‌دانم اطلاع دارید یا نه اما تی جی سی صرفا برای ما تمام شده اما برای خیلی از میهمانان خارجی هنوز هم ادامه دارد. آن‌ها بعد از اتمام رویداد، به شهرهای مختلف ایران (همچون اصفهان) سفر کرده‌اند و با هزینه‌های بسیار بالایی از امکانات و جاذبه‌های تفریحی و گردشگری ایران بهره‌مند شده‌اند. ما مشکلی با این مسئله نداریم! نوش جانشان! اما مسئولین تی جی سی بهتر است آمار دقیقی از خرج‌هایی که می‌کنند را در آورند و با سبک و سنگین کردن ببینند آیا واقعا این میهمانان پر خرج برایمان به صرفه بوده‌اند یا نه. هرچه باشد این پول‌ها متعلق به مردم است و باید در جهت درستی خرج شود. به امید این که صنعت گیم ایران هم روزگاری بتواند با کشورهایی نظیر ژاپن و یا لهستان رقابت کند. رویایی که گرچه دور به نظر می‌رسد اما اگر خرده شیشه‌ها را کنار بگذاریم و همه با هم تلاش کنیم، دست یافتن به آن غیرممکن نیست.